dilluns, 31 de desembre del 2012

One day, reckoning song.


Fin de año.

Aparece un nuevo comienzo, un nuevo año para hacer lo que siempre te propones, para disfrutar, para sentir, para soñar… Un nuevo año para existir. Se suponía que este año iba a terminar el mundo pero no fue así, y ahora toca aprovechar todas las oportunidades que surjan de este 2013. Un año entero por delante para buscar un camino que seguir en la vida, para encontrarte y descubrirte a ti mismo, para crecer como persona y vivir nuevas experiencias.

Empieza  un año entero para disfrutar de la vida, de los amigos, de ti, de mí, de nosotros, un año entero para compartirlo. Todo un año para que te propongas mil cosas de las que no harás ni la mitad, pero que como siempre, al menos, tendrás la intención de cumplir. Un año para hacer, un año para deshacer. En definitiva, un año más para vivir.

El otro día me preguntaron qué esperaba de 2013, y la verdad, por sencillo que parezca espero lo mismo que del 2012 pero mejor. Amigos, conciertos, viajes, compañeros, “trabajo”, música, escribir, dibujar, fotografiar, pintar, revolucionar + evolucionar… Eso ha sido para mí el 2012. También, por desgracia ha habido momentos trágicos o tristes, pero de ellos se aprende a levantarse y a afrontar la adversidad, a vivir con alegría y a recordar en vez de lamentarse, pues es el mejor favor que se puede hacer en esos momentos.

Se va un año en el que puedo decir que he vuelto a creer en mí, en el que he dejado que mis amigos construyan mi mundo, en el que he vuelto a disfrutar de la vida como nunca… Un año realmente perfecto en el que he llegado a tocar el cielo con los pies en la tierra gracias a ti, en el que he podido llegar a creer que todo es posible si peleas por ello, en el que por mucho daño que te hagan, siempre te levantas más fuerte, un año en el que he conseguido madurar.

Y ahora que veo el 2013 a la vuelta de la esquina, pienso en cosas como las que me dijeron una vez: “Proponte metas que creas posibles, porque las imposibles son las que siempre se cumplen, y las posibles es en las que puedes fallar porque confías en que las conseguirás”. Para mí, ha llegado la hora de cantarle las penas al viento para que se las lleve y así empezar el año con buen pie. Reír lo que lloré, hacer real lo que soñé, recuperar lo que añoré, revivir lo que disfruté… Eso es lo que espero de este año nuevo,  un año en el que voy a vivir día a día intentando aprovecharlo porque un día seremos viejos, y tan solo espero explicar las historias que sucedieron y no las que me hubiese gustado que ocurrieran.

Por todo ello, por ti, por mí, escribo hoy esto, para que me ayude a recordar y a cumplir lo que me proponga, espero que algún día nos volvamos a encontrar y que el 2013 traiga cosas mejores que el 2012. Por ahora, quiero acabar esta entrada nombrando y agradeciendo a toda la gente que ha compartido algo conmigo durante este 2012 que ya termina. No me juzguéis, si queréis tan solo leed, y espero que os guste.

Cristina: como siempre, gracias por ser tú y por estar a mi lado en todo momento, pese a la distancia, sé que cuando te necesite podré contar contigo.

Laura: eres mi hermana y por ello “te quiero y te odio” a la vez. Pero ahora te quiero más que odiarte porque me invitas a ver a MUSE :D XD Love you.

Mis primos (Paula, Cristina + Jorge, Pablo, Carolina): este año no os he visto todo lo que me hubiera gustado, pero bueno, ya nos quedará tiempo para vernos. Y tú en especial, Paula, a por todas y a vivir feliz, joder.

Maria: desaparecidaaaaaaaaaaaa, que si no quedo contigo antes de irme me paso un año entero sin verte :( Pese a ello, gracias por las conversaciones que tenemos siempre. :D

Rafel: ens discutirem mil cops i ens reconciliarem uns altres mil per a tornar a discutir-nos altre cop, però se que sempre podré comptar amb tu. Moltíssimes gràcies, company de concerts, viatges i un dels meus millors amics.

Sergi: encara que no m’avisis quan m’has d’avisar i el teu pare em truqui a les 7 de la matinada un diumenge, ets un dels meus millors amics, i sempre s’agraeixen les teves parides de merda quan estic rallat. Gràcies de tot cor.

Ángel: este año volviste con nosotros y la verdad, me alegro de haberte recuperado, aunque andes “desaparecido” normalmente pero al fin hemos vuelto a juntarnos los 4 como antes. Solo decir que, deja de fumar cabroooooooooooooooooooooooooon.

Álex: la voz de la razón. Pocas personas me hacen reflexionar tanto como tú y a la vez reír con locura intentando quitarle peso a mis problemas. Eres muy grande tío, y de verdad, gracias por todo. Una cosa más, recuerda, las ex’s de los amigos no se tocan ;) XD

Mike Díaz: eres un capullo y comunista, y me encanta. Con pocas personas me divierto tanto hablando de política y gilipolleces como contigo, gracias por estar ahí.

Jenny + Júlia: que puedo deciros… Gracias por todo, se me quedaría corta cualquier cosa que pudiera escribir sobre nosotros 3, pero de verdad, mil gracias. Nos debemos un viaje junticos los 3 D: PD: Gracias especial a Jenny por ser mi personal shopper y a Júlia porque viene conmigo a ver a Awolnation y me enseña grupos guays. :3

Anaís: no sé qué decir, pero gracias por haberme dado la oportunidad de haberte conocido y de haber compartido un tiempo de nuestras vidas que fue perfectamente imperfecto. Thank you, my little Mustard.

Núria: casi no nos hemos visto este año, pero aun así, siempre nos quedaran nuestros encuentros a las 7 de la mañana de camino a la estación. Ah sí, y la comida en Tarragona D:

Adri (adanma): espero que sigamos con nuestros encuentros fugaces por el tren o por la calle y que sigamos compartiendo música y hablando de básquet! Gracias por todo ellos compañero!

Axel + Denis: este año no os he visto prácticamente a ninguno de los 2… Más que alguna vez por la calle unos segundos. Espero que este año podamos quedar algún día!!

Bernat: no ens hem vist gaire aquest any però pel poc que ens hem vist me n’alegro de saber que continues tan freak com sempre!

Joel: frikiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, me alegro de que seamos amigos y ya sabes, cuando puedas, a diseñar el SEAT que tanta ilusión le hace a Sergi tener.

Celi: primero de todo, yo no te manché los pantalones en la ovella negra :U así que yo no te debo unos pantalones nuevos XD Y nada, me alegro de que esté todo bien entre nosotros y ya nos veremos! :D

Nicole: una de mis psicólogas personales, muchas ralladas te he hecho tragar al mismo tiempo que buenos ratos, y por ello, me alegro muchísimo de tenerte en mi vida. Gracias, de todo corazón.

Caty: no me puedo creer que no te haya visto en todo el año más que una sola vez… e.e Espero que este año que empieza nos de más tiempo y en cuanto pueda te digo algo de lo de irme a Holanda de viaje :3 De verdad, gracias por todo y por haber recuperado nuestras conversaciones de siempre. Hasta pronto espero! :(

Nat + Aroa + Alejandro: no os he visto para nada este año a ninguno de los 3… No puede ser esto eh! Así que este 2013 toca vernos sí o sí.

Iris: no hem parat de compartir música l’un amb l’altre aquest any i espero que continuï sent així com a mínim!

Carles, Amaresh, Tamara, Mer, JR, Pol: Gràcies pels moments de classe que em doneu i per ser tan bons amics, quan tot acabi us trobaré molt a faltar. Incluso a ti JR, que eres un capullo y un pesado, pero siempre me haces reir en el fondo.

Estefania: gracias por aguantarme siempre y por escucharme cuando lo he necesitado. Eres una gran persona, de verdad.

Alexandra, Marie, Sam, gente de Madrid: de verdad, mil gracias a todos vosotros por todo lo que representáis en mi vida.

Eso es todo creo, si me he dejado a alguien lo siento mucho de verdad. Estas son mis últimas palabras escritas este año. Me despido hasta el año que viene.

No sé ni si quiera si la gente que he nombrado lo leerá, pero sea así o no, de verdad gracias a todos por este año tan increíble. Con suerte, hasta el año que viene, espero que nos veamos pronto.

PD: Ah sí, y feliz año nuevo a todos y esas cosas.

diumenge, 16 de desembre del 2012

Hurt.

La vida de toda persona está llena de diferentes historias y como todas, esta es una historia llena de momentos felices y tristes o decepcionantes a la vez. Una historia de nuestras vidas, la cual comienza un verano que ambos pensábamos que sería como otro cualquiera, pero que ya contaré otro día.

Caminos que el destino hace que se crucen, se separen por un tiempo, y se vuelvan a cruzar como si nada hubiese pasado. Vidas predestinadas a conocerse, ya sea para bien o para mal, pero que de un momento a otro surge algo que hace que se vuelvan inseparables, que por más que discutan, se odien y se echen todo en cara, siempre volverán a juntarse. 

Almenos esa era mi percepción... Ahora todo parece un nuevo mundo a parte, y echo de menos aquellos días, y me pregunto si alguna vez volveremos a sentir lo mismo, si volveremos a encontrarnos con el principio de nuestra historia y encontrarnos en ese punto de estar juntos, como si nada hubiese pasado.

Me encuentro en un punto muerto, un punto en el que no me entiendo ni a mí mismo y en el que no sé qué está pasando. Sentir que te he perdido, sentir que no llegué a importarte... Me gustaría equivocarme, y ahora mismo no sé que pensar. Bloqueos inútiles hacen que mi mente se pierda más y más dejándome pensar sin claridad alguna.

Necesito algo, un gesto que me vuelva a poner en el camino correcto, una señal que me indique como hacer que nuestros caminos se vuelvan a cruzar y así volver a estar junto a ti. Quiero volver a encontrarte pero no sé como hacerlo, dado que no sé en qué momento o a cuanta distancia nos encontramos.

Recorreré el camino que tenga que recorrer, y pasará el tiempo, día a día buscaré el mapa que me guíe en la dirección correcta, y espero encontrarte al final del camino.

Por ahora, solo quiero que recuerdes que una vez te dije que siempre estaría ahí, que nunca te abandonaría. De momento, piensa en ello, pues no hay nada como tú y como yo.

http://www.youtube.com/watch?v=9EuVr5t9Sq8

dijous, 13 de desembre del 2012

Perfection.

Antes de nada, aclarar que el siguiente texto no es mio. Es un texto que encontré por Internet un día y que me guardé.


Salir con una chica que lee

Sal con alguien que se gasta todo su dinero en libros y no en ropa, y que tiene problemas de espacio en el armario porque ha comprado demasiados. Invita a salir a una chica que tiene una lista de libros por leer y que desde los doce años ha tenido una tarjeta de suscripción a una biblioteca. 

Encuentra una chica que lee. Sabrás que es una ávida lectora porque en su maleta siempre llevará un libro que aún no ha comenzado a leer. Es la que siempre mira amorosamente los estantes de las librerías, la que grita en silencio cuando encuentra el libro que quería. ¿Ves a esa chica un tanto extraña oliendo las páginas de un libro viejo en una librería de segunda mano? Es la lectora. Nunca puede resistirse a oler las páginas de un libro, y más si están amarillas.

Es la chica que está sentada en el café del final de la calle, leyendo mientras espera. Si le echas una mirada a su taza, la espuma de leche ha adquirido una textura un tanto natosa y flota encima del café porque ella está absorta en la lectura, perdida en el mundo que el autor ha creado. Siéntate a su lado. Es posible que te eche una mirada llena de indignación porque la mayoría de las lectoras odian ser interrumpidas. Pregúntale si le ha gustado el libro que tiene entre las manos.

Invítala a otra taza de café y dile qué opinas de Murakami. Averigua si fue capaz de terminar el primer capítulo de La Comunidad del Anillo y sé consciente de que si te dice que entendió el Ulises de Joyce lo hace solo para parecer inteligente. 

Pregúntale si le encanta Alicia o si quisiera ser ella y vivir en el país de las maravillas. 

Es fácil salir con una chica que lee. Regálale libros en Navidad y en cada cumpleaños. Dale un regalo de palabras, bien sea en poesía o en una canción, o lo más bello que puedas escribir. Dale a Neruda, a Pound, a Sexton, a Cummings y hazle saber que entiendes que las palabras son amor. Comprende que ella es consciente de la diferencia entre realidad y ficción pero que de todas maneras va a buscar que su vida se asemeje a su libro favorito. No será culpa tuya si lo hace. 

Por lo menos tiene que intentarlo.

Miéntele, si entiende de sintaxis también comprenderá tu necesidad de mentirle. Detrás de las palabras hay otras cosas: motivación, valor, matiz, diálogo; no será el fin del mundo. 

Fállale. La lectora sabe que el fracaso lleva al clímax y que todo tiene un final, pero también entiende que siempre existe la posibilidad de escribirle una segunda parte a la historia y que se puede volver a empezar una y otra vez y aun así seguir siendo el héroe. También es consciente de que durante la vida habrá que toparse con uno o dos villanos. 

¿Por qué tener miedo de lo que no eres? Las chicas que leen saben que las personas maduran, lo mismo que los personajes de un cuento o una novela, excepción hecha de los protagonistas de la saga Crepúsculo. 

Si te llegas a encontrar una chica que lee mantenla cerca, y cuando a las dos de la mañana la pilles llorando y abrazando el libro contra su pecho, prepárale una taza de té y consiéntela. Es probable que la pierdas durante un par de horas pero siempre va a regresar a ti. Hablará de los protagonistas del libro como si fueran reales y es que, por un tiempo, siempre lo son.

Le propondrás matrimonio durante un viaje en globo o en medio de un concierto de rock, o quizás formularás la pregunta por absoluta casualidad la próxima vez que se enferme; puede que hasta sea por Skype.

Sonreirás con tal fuerza que te preguntarás por qué tu corazón no ha estallado todavía haciendo que la sangre ruede por tu pecho. Escribirás la historia de ustedes, tendrán hijos con nombres extraños y gustos aún más raros. Ella les leerá a tus hijos The Cat in the Hat y Aslan, e incluso puede que lo haga el mismo día. Caminarán juntos los inviernos de la vejez y ella recitará los poemas de Keats en un susurro mientras tú sacudes la nieve de tus botas.
  
Sal con una chica que lee porque te lo mereces. Te mereces una mujer capaz de darte la vida más colorida que puedas imaginar. Si solo tienes para darle monotonía, horas trilladas y propuestas a medio cocinar, te vendrá mejor estar solo. Pero si quieres el mundo y los mundos que hay más allá, invita a salir a una chica que lee.

O mejor aún, a una que escriba.

dilluns, 3 de desembre del 2012

Breath me.

Fred.

Aquesta sensació que tinc des que vas marxar, i la qual es veu incrementada cada cop que em trobo pensant en tu. I ara, com si fos una mena de venjança, el temps també es posa en la meva contra fent més real aquesta maleïda percepció del món que no em deixa tranquil.

Fa molt de temps, una vegada em vas dir que sempre hi series al meu costat, i en sentir aquestes paraules em vas fer la persona més feliç del món. Pensava que tot a la vida seria possible amb tu, que nosaltres aconseguiríem tot el que ens proposéssim, que sempre hi seríem junts... Durant uns quants mesos vam conviure endinsats en la nostra innocència, vivint el dia a dia, sense preocupar-nos del futur, gaudint l'un de l'altre sense pensar en res més. Però com tot a la vida, aquesta bella història va arribar a la seva fi.

Un bon dia vas canviar i, de sobte, tot el que érem es va convertir en quelcom diferent, totalment desconegut per a mi, i vaig descobrir el que significava la tristor. Em costava assimilar que la persona que m'havia fet el més feliç, de sobte, em convertís en el més desgraciat i trist personatge que circulava pel món. 

Aquell dia, em vas dir que marxaves del meu costat, em vas dir un trist "Adéu, i fins aviat", el qual va acabar amb el meu somriure, el teu somriure, aquell que tu em posaves dolçament cada matí al despertar al teu costat.

El fins aviat, va fer que anés corrent el temps i van passar dies, setmanes, mesos, sense saber res de tu. No vaig ser valent i no vaig voler fugir rere teu, seguir-te fins a la fi del món, i tot per por a que, si ho feia, aquell "fins aviat" es convertís en un "fins mai". De sobte, un dia, concretament 117 dies després de que ens veiéssim per últim cop, em vas parlar per citar-me a un lloc, i jo vaig accedir. L'emoció estava a flor de pell, cada vegada estava més nerviós pensant que, finalment, et tornaria a tenir al meu costat, i quan et vaig veure altre cop, tan maca com sempre, vaig notar com si el meu món tornava a recobrar sentit.

Eres tu, tal i com et recordava, no em podia creure que tot estigués transcorrent com sempre, com si no hagués passat res i ens haguéssim vist ahir per últim cop. Realment, tornava a ser feliç, però tot, de sobte en un tres i no res va acabar.

Em desperto... Una vegada més aquest maleït malson que no em deixa dormir. Miro el rellotge i són les 02:37 de la matinada. M'aixeco i camino cap a la cuina, agafo un got, l'omplo d'aigua i me la bec. I ara és quan arriba la pitjor part; com sempre, assegut a una cadira em poso a pensar en aquest malson... Tot comença amb aquell record de com n'érem de feliços abans, com va començar la nostra història, la nostra felicitat efímera.

Sempre recordo la primera vegada que et vaig veure, sense conèixer-nos pràcticament, em vaig acostar a parlar amb tu, i vaig descobrir a una de les persones més increïbles que mai he arribat a conèixer. També recordo el teu riure, les teves manies, que feien de tu la teva perfecta imperfecció, aquells abraços tan tendres seguits d'un bonic petó a la galta remarcat per la finesa dels teus llavis... I com no, la teva mirada, aquella en la que em podia perdre durant hores sense necessitat de pensar o observar cap cosa més...

I de sobte, arriba un moment on tot s'atura, el meu record es torna de color negre, obscur, i em veig entrant a un hospital. Corro cap a la recepció, habitació número 7. Vaig corrent cap a ella i allà et trobes tu, estirada al llit i immòbil i, de sobte, em desperto. Pràcticament succeeix la mateixa història cada nit.

Avui em trobo, 117 dies després, pensant en aquella nit, el moment en que vam discutir i que vaig marxar a casa enfadat, aquell moment on tu em vas dir aquell "fins aviat" i que jo no et vaig voler contestar. I ara, tota la meva vida truncada per una trucada d'urgències. Recordo aquella nit com si fos ahir, la última que et vaig veure. Ara, penso en les teves paraules, aquelles on em vas dir que sempre hi series al meu costat, aquelles a les que jo no vaig saber respondre, doncs quan em necessitaves vaig marxar deixant-te sola. No vaig contestar al teu "fins aviat", i finalment, jo el vaig convertir en aquell "fins mai" que tant temia.

"Sempre hi seré al teu costat...". I bé, on ets ara que tant et necessito?



PD: Sí, aquest cop he decidit escriure l'entrada en català. Ho faig perquè és una llengua molt important per a mi i que penso que tothom hauria d'aprendre, doncs no he arribat mai a conèixer llengua més dolça que aquesta. Si no us agrada per com està escrit, feu-vos-ho mirar. Pot ésser que aquesta sigui la meva entrada menys visitada pel fet de l'idioma, però tant me fa, és el mínim tribut que puc pagar-li a aquesta bella llengua.

dimarts, 27 de novembre del 2012

I feel so close to you.

http://www.youtube.com/watch?v=AR42F88-000 - Can I handle the seasons of my life?


Madre que pierde a una hija. Hija que pierde a una madre. Hermanos que pierden a una hermana. Sobrinos que pierden a una tía... En definitiva, todos perdemos algo.

La muerte es algo singular. Cuando llegas a cierta madurez, eres consciente de que de un momento a otro a ti te llegará, de que estamos de paso en este mundo y, quieras o no, el final de todos es el mismo. Sabemos que nuestro momento está a la espera, pero casi siempre es tan repentino que no te da tiempo ni para reaccionar.

¿Cómo afrontar algo que sabes que va a pasar, pero no sabes cuándo va a pasar, hasta que sucede? Es algo que, de vez en cuando, inocentemente yo solía preguntarme. Ahora, por desgracia, me toca contestarla día a día, y la verdad, por más que lo intento no sé como hacerlo.

La vida llegó a ser muy injusta contigo, pero aguantaste hasta el final con tu fuerza de voluntad, y conseguiste, entre otras cosas, tener a una hija maravillosa, mi queridísima prima pequeña, Paula, una de las personas que más quiero en esta vida. 

Ahora, pequeña, te toca a ti seguir adelante, sonreírle a la vida con esa bonita sonrisa que tienes y para nada decaer. Tienes que ser fuerte, como lo fué tu madre, y por muy duro que sea tienes a un montón de personas a tu lado que te ayudará siempre con todo lo que necesites.

No es hora de llantos ni lamentos. No es hora de autoculparse. No es hora de deprimirse. Muchos no llegamos a despedirnos de ella, pero no por eso la queríamos menos, ni ella nos quería menos a nosotros. Y a ti, Paula, era a la que más quería, eras de lo que más se enorgullecía en esta vida. Por ello, no debes llorar, toca ser fuerte y recordar.

Recordar los momentos felices entre ambas, recordar su voz, sus besos, sus abrazos... Recordar lo bueno. Nunca pienses en que todo terminó, piensa siempre en lo bello que fué mientras duró. La vida te da muchos golpes, y este es de los más duros que te puede dar, pero no por ello debes darte por vencida. Borra lo malo, guarda lo bueno y deja espacio para las miles de bellas cosas que aún te quedan por vivir.

Me despediría, pero sería una despedida falsa, pues vivirás siempre en nuestras memorias. Siempre recordaremos a esa persona amable, con una gran fuerza vital en los buenos momentos, esa persona que amaba el arte y que quería hacer feliz a la gente. De verdad, siempre vivirás con nosotros.

Va a ser duro que todo vuelva a la normalidad, pero día a día, se conseguirá. 

Realmente no sé bien como expresar todo lo que siento, os pido que no me juzguéis, esto solo lo escribo por la necesidad de aliviar mis pensamientos, por la necesidad de qué, aunque sea con unas simples palabras, pueda creer en que lo malo pronto pasará, y lo bueno volverá.

Esta vez sé que quien quiero que lo lea, no lo hará, pero no por ello dejo de escribirlo. Ya que ella no puede, lo escribo para ti, Paula, para que sientas que no estás sola. Como te dije ayer, me tienes para lo que quieras y cuando quieras, eres mi mundo. Siento no poder haber estado a tu lado ahora mismo, espero que por ello, me perdones.

No sé donde estarás, pero sólo quiero pensar, que al fin, descansas en paz. Al fin, eres libre.

Ahora sí que me despido de esta entrada, el sonido de la lluvia se mezcla con el de mis lágrimas cayendo mientras escribo esto, para ti, para mi, para todos. De verdad, siempre te recordaré. Te quiero.

Puede, que el mejor epitafio, sea una de tus frases preferidas de Pablo Neruda, así que aquí lo dejo para que te acompañe siempre.

           - "Podrán cortar las flores, pero no podrán detener la primavera."

Hasta siempre. <3

dimarts, 20 de novembre del 2012

It's my life.

La entrada de hoy es algo digamos... especial.

Quiero empezarla dando las gracias y recordando. 

Recordando a esa gente que, aunque ya no esté, la tengo siempre presente en mis recuerdos y nunca me olvido de ellos, gente que siempre vivirá en mí, que me ha enseñado lo que son cosas como la amistad, la lealtad, el amor, el valor de algo tan simple como una sonrisa... Gente que perdí, pero que me enseñó a vivir.

Y quiero dar las gracias a todas las personas que a día de hoy, forman parte de mi más íntima vida, personas que siempre que las necesito están ahí, incluso sin que yo les pida ayuda. Gente que cuando me ve mal, me saca de casa para animarme, que me pregunta que tal me va todo o que comparte su tiempo conmigo, que cuando me vea mal o a punto de llorar, siempre me harán ver el lado bueno de todo, o que le quitarán hierro a mis problemas, para hacerme ver que todo pasará y que algo nuevo vendrá. Por esa gente, merece la pena vivir, así que quiero daros la gracias por todo, por darme la oportunidad de teneros a mi lado. Gracias.

Dicho todo este parrafón, os preguntaréis (o no, me da igual) por qué habré dicho que es especial esta entrada. Pues bien, quiero hacer algo distinto al tipo de textos a los que estoy acostumbrado a escribir. Quiero "explicar" mi vida a partir de frases o palabras que me han marcado, que han dejado su huella en mí, y que me han convertido en la persona que soy. Algunas son dichas por mí, o conversaciones que he tenido. Otras son tomadas prestadas de gente, series, videos etc., pero en definitiva, todas forman parte de mi vida, de una forma u otra me han hecho ser quien soy, me han hecho conocer a personas de mi vida o me hacen pensar. Simplemente, pensar.

No me juzguéis, al fin y al cabo, todo el mundo tiene su punto de locura. Si queréis leed, y sino, que os vaya bonito. Empiezo:

- Acuérdate, Cristina siempre estará a tu lado, por muy lejos que me vaya. Tú me tendrás a mí, y yo te tendré a ti.
- Adoro a Yann Tiersen y también a esa canción *-*
- Eres un imbécil, pero sabes qué? Eres mi imbécil. Te quiero.
- Never give up. 
- Oh, un Rick Astley salvaje apareció... NEVER GONNA GIVE YOU UP!
- "Jamás piense que puede salvar a un joven artista torturado, en el fondo, les gusta ser así."
- Acuérdate, la primera regla es no huir.
- Felicidades, ahora eres tan cabrón como nosotros, bienvenido al grupo.
- La cançó és cançó, una cançó plena de plats i un carro que cau al camí.
- ¡Tira el anillo, Frodo!
- Mostazaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. ._.
- Poder caca.
- Guillermo, de verdad, tienes que encontrar de una vez tiempo para pensar en ti mismo.
- Y dime... ¿Qué esperas de la vida? - La verdad, no lo sé, lo único en lo que pienso es en hacer algo útil para la sociedad, quiero hacer feliz a la gente, pero ¿cómo se consigue eso si ni yo mismo consigo ser feliz?
-My last finale.
- I don't give a shit, I love you.
- "Soy amante del amor. Aunque lo odie por dejar tanto que desear".
- Benvolgut Sr. Bigotis.
- En la vida, siempre tienes que encontrar el orden de tu desorden.
- ¿Qué haces? - Mato el tiempo antes de que me mate él a mí.
- Hay algo a lo que se le llama "Retirarse con honor", ya estás suficientemente hundido en la mierda, no te humilles más, por favor.
- Marge, ¿Cómo se llama esa cosa...? Esa cosa... Taca, y a comer. ¿Una cuchara?
- It's not about what you've done it's about what you're doing. It's all about where you're going no matter where you've been.
- "Soy consciente de que si no demuestras el amor que sientes hacia alguien, aunque sea por miedo, pierdes. Pierdes ese alguien a quien querer, duele ver que te lo arrebatan por haber dejado escapar ese te quiero."
- Tropezarse 2 veces con la misma piedra lo hace cualquier hombre... Tropezarse 1000 veces con esta misma, solo lo hace alguien que está enamorado, y de verdad.
- Eres increible. Me jode mucho ver lo que sufres porque de verdad, solo te mereces lo mejor.
- Mira, aquí hem estat el Guillermo i jo.
- Algún día encontrarás tú felicidad, por ahora, busca tiempo para ti mismo, descúbrete.
- All my nightmares escaped my head, bar the door please don't let them in. You were never supposed to leave, now my head's splitting at the seams.
- Esta es la última vez que vas a saber de mí, solo quiero que sepas, que siempre te he querido, pero no quiero hacerme ni hacerte más daño. Adiós.
- Conejo.
- Eres muy grande como para dejarte ir, así que recuerda que siempre estaré ahí.
- Tocar el piano, escribir, dibujar, fotografiar... Es algo que me libera.
- Me jode mucho el no saber si soy un aspirante a médico con alma de artista, o un artista que ama la medicina.
- Me gustaría pensar que sabe lo mucho que la echo de menos, las ganas que tengo de volver a verla, de estar con ella y de hablar con ella... Me gustaría pensar, que sabe lo mucho que echo de menos su sonrisa. Me gustaría pensar, que vuelve a hablarme.
- Let your friends to make your own world.
- No sé si nos volveremos a encontrar, no sé si esto es un hasta siempre, un adiós, un hasta dentro de poco... De momento quiero decirte hasta pronto.

Me he dejado muchas cosas por escribir, pero estas son las que me venían a la cabeza. Son simples palabras. Palabras que puede que signifiquen algo o no, algunas las comparto con personas que significan mucho para mí, otras son simples historias que recuerdo, y otras son frases que han marcado mi recorrido... Algunas son simples locuras de gente que se aburre mucho, otras son reflexiones o cosas con un gran valor sentimental para mí. Pero todas estas palabras, al fin y al cabo, forman parte de mí.

No sé si quien quiero que las lea lo hará, pero si es así, es para que os deis cuenta de lo muy presentes que estáis en mi vida, gente que me hace sufrir, que me hace ser feliz, que me hace reflexionar... Que me hace vivir. Gente que como he dicho antes, siempre está presente en mi cabeza y a la que agradezco que forme parte de mi vida.

Por todos vosotros, por ti, por mí, escribo esto. Hope you like it, y bona nit món.

PD: Espero que nos volvamos a encontrar pronto.

dilluns, 19 de novembre del 2012

Homesick.

HIHI! :)

http://www.youtube.com/watch?v=9wIbylO24gE

No se me ocurría mejor forma de empezar esto que con esa canción... Sabes que nunca me ha gustado decir un simple "Felicidades" para un cumpleaños de alguien que me importa, lo veo muy vacío y superficial, así que allá vamos, no sé que saldrá de todo esto.

Ya hace casi cuatro años que nos conocemos y realmente te has llegado a convertir en alguien muy importante para mí, sea por unas razones u otras, eres alguien que no olvidaré en la vida. Sobretodo porque cambiaste mi horroroso gusto musical, cosa por la cual te estaré eternamente agradecido XD

No sé que tienes que siempre que estoy mal y hablo contigo, consigues hacer que me relaje y vea el mundo de otra forma... Siempre me sacas esa sonrisa que tan escondida tengo y le quitas el lado serio a todo lo que pienso.

Echaba de menos las conversaciones que teníamos antes siempre por messenger y ahora, por fin, en cierta manera las hemos vuelto a recuperar, y eso para mí aunque no lo creas, es un gran regalo. Y bueno, como siempre que felicito a alguien, no sé qué escribir y siempre pongo lo primero que me pasa por la cabeza 8)

Sé que cuando no sepa qué decirte, con un simple link de una canción quedará todo arreglado, porque la música fué lo que nos unió y la música es una de las cosas que siempre nos ha mantenido en contacto. Y sé que siempre que te necesite o quiera hablar con alguien para despejar mi mente, ahí estarás tú (siempre y cuando te pille conectada... sino, difícil D: ).

Me pongo a escribir esto, y más que pensar en todo lo que hemos vivido juntos, pienso en todo lo que, con suerte, nos quedará por vivir, ya sea el día que te debo de quedar los dos solos, el tocar el piano contigo a mi lado, ir de fiesta a algún lado, el viaje a Holland que tengo pendiente o ir a algún concierto de Vetusta Morla, LOL, Rise Against... etc, lo que sea, pero contigo. Me gusta pensar que algún día, conseguiremos hacerlo todo aunque resulte más difícil ahora que vives a 1769 km (según Goggle Maps), pero quiero pensar que es posible igual D: . Y cuando lo consigamos pues si eso, ya encontraremos 1000 cosas más que hacer.

Realmente espero que no perdamos nunca el contacto, y nada más, espero que nos veamos pronto :)

Y ahora sí, muchíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiisimas felicicidades y espero que hayas pasado un buen día :3

PD: Tu regalo está en fase de creación... Más que nada, aún no he acabado porque me está costando un huevo y parte del otro...

PD 2: Me hace gracia, 19 años el día 19 del mes, as me.

PD 3: Sí, me aburro mucho.

PD 4: El título, por The Vines, la primera canción que me pasaste.


dissabte, 17 de novembre del 2012

Welcome Home, Son.

Empezamos.

Hace mucho que rondaba por mi cabeza la idea de escribir un blog. Puede parecer raro que yo, alguien que siempre ha preferido coger su bolígrafo y su libreta para escribir, ahora empiece algo así, pero tenía ganas de hacerlo así que aquí estamos.

Mi idea principal para abrir un blog era la de "publicar" de alguna manera el primer libro que he escrito, titulado "Mostassa.", y que trataba no sobre mí, ni sobre ti, sino sobre la idea de mí y la idea de ti, en definitiva, la idea de nosotros, porque al fin y al cabo, es mejor inspirarse con algo que conoces. De todas formas, esa idea ya no la contemplo.

La verdad, no sé por qué he abierto esta cuenta al final, porque no sé lo que voy a escribir ni cuándo o cómo lo voy a hacer. Lo único que sé, es que escriba lo que escriba aquí, va a ser "YO" (excepto alguna quote o frase de canción que ponga...). Puede que algún día dé mi opinión sobre un tema de actualidad, puede que escriba simplemente sobre mí o sobre mis pensamientos, puede que algún día publique un fragmento de algo que ya haya escrito, puede que a veces solo publique una frase... No lo sé, pero todo lo que escriba será una humilde reflexión propia.

Dicho todo este rollo, en mi primera entrada simplemente quiero aclarar un par de cosas...

1- El título: ¿Por qué "My last finale, for you."? 
"My last finale" es una frase que escuché en una de mis series predilectas, Scrubs, dicha por el gran J.D., protagonista de la misma. Realmente me marcó, por todo el significado que llevaba detrás y por toda la historia de este personaje de ficción con el que conviví durante unas semanas. Es irónico que algo que empiezo, lo titule como algo que es un final, pero lo hago porque así es la vida, cualquier final es un nuevo principio de algo y la cosa está en saber encontrar ese principio. Hace poco algo llegó a su final en mi vida, y posiblemente este sea el nuevo principio que he encontrado, de ahí el "for you." del título. Ese final, tú, me has traido hasta aquí.

2- ¿Para qué o quién?
Muchas veces las personas abren un blog dedicado hacia un cierto público, para que cierto colectivo o personas lo lean... La verdad, yo lo hago público para que lo lea quien quiera. Puede ser que lo abra para que lo lea alguien en especial o puede ser que no, y si el caso fuese que sí, no sé ni si esas personas llegarían a leerlo, me gustaría pensar que sí, por el simple motivo de que vean que siempre pienso en ellas y que no las olvido. Por ellas, por ti, o por mí, escribo esto, pensando en que de una forma u otra, llegará a quien quiero que llegue.

Realmente espero usar esto, no me gustaría que cayera en el desuso... Simplemente, para acabar, quiero poner una frase de alguien muy especial para mí, palabras de esas que dejan marca en tu mente y que no se van de ninguna forma:

         - "Soy amante del amor. Aunque lo odie por dejar tanto que desear."

Con este final empiezo todo esto, una nueva parte de mi vida que espero poder escribir con la mejor letra posible. Espero que nos podamos volver a encontrar pronto.